DOSKONAŁOŚĆ –  w swym dosłownym znaczeniu określa dokonanie, podobnie jak włoskie perfectio oznacza zrobienie czegoś do końca.

W tym duchu Arystoteles w Metafizyce pisał, iż doskonałe jest to, co jest zupełne, zawiera wszystkie należne części, a także to, co osiągnęło swój cel. Ale przeczy temu Antoine de Saint Exupery – w cytacie z „Twierdzy” – Miasto umrze, jeżeli budowa jego będzie zakończona. [...] doskonałość nie jest bynajmniej osiągnięciem celu.  I w innych jeszcze słowach - Doskonałość absolutna, w czymkolwiek by się przejawiała, jest symptomem śmierci.

W potęgę doskonałości powątpiewa też  Albert Einstein - „Wyobraźnia bez wiedzy może stworzyć rzeczy piękne. Wiedza bez wyobraźni najwyżej doskonałe.”

Nas oczywiście interesuje dążenie człowieka do bycia doskonałym to jednak również u jednych budzi podziw u innych zaś dystans.

Aprobuje je Mikołaj Gogol a oto jego słowa  - Szczęśliwy ten, kto dostrzega swe błędy i stara się je bezustannie odszukiwać: taki człowiek osiągnie doskonałość.

Podobnie Marek Aureliusz - Człowiek doskonały odchodzi spośród ludzi nie zmazawszy się kłamstwem, ani obłudą, ani rozpustą, ani pychą.

Ale są i tacy, którzy dostrzegają, że istnieje rodzaj doskonałości, który wydaje się być rodzajem prowokacji a może właśnie nawet pychy – według Tadeusza Kotarbińskiego „Doskonałości też przyda się umiar”

A francuski teolog i pisarz  Francois Fenelon wyraża to tak:  Jest dowodem doskonałości nie pretendować do tego, by być doskonałym.